بیش از 300 میلیون عمل جراحی انجام شده است که به میزان 33.6 درصد در هشت سال گذشته افزایش یافته است. استفاده از بخیه های جراحی خطر جراحی های پیچیده و حساس مانند آناستوموز عروق یا جراحی های چشمی را به شدت افزایش می دهد. بنابراین ، یک گزینه مناسب برای چنین تکنیک های تهاجمی، چسب های بافتی است که به طور موثر منجر به افزایش انعطاف پذیری چسب و کاهش هزینه ها می شود.
شایان ذکر است که چسبهای بافتی ، از جمله پلی (متیل متاکریلات) و متاکریلاتها به دلیل عدم تجزیه پذیری ، استحکام اتصال کم ، احتمال زیاد عفونت، حساسیت زایی و سمیت زایی ، کاربردهای بالینی محدودی دارند. در نتیجه ، اخیرا چسب های بافتی با الهام از صدف تولید شده است.
پروتئین های پای صدف بیشتر از Mytilus californianus منشا گرفته شده است. برخلاف چسب های شیمیایی ، پروتئین های چسب صدف در شرایط شور و هیدراته عمل می کنند که شبیه محیط زخم هستند و نیز تجزیه پذیر هستند. پروتئین های پای صدف دارای ترکیبات تیروزین (Tyr) و لیزین (Lys) هستند که نقش مهمی در چسبندگی دارند. قابل ذکر است ، چسب صدف می تواند به طور موثری در علم مواد یا جراحی برای بستن زخم یا اتصال استخوان های شکسته به هم استفاده شود ، تنها در صورتی که خواص چسبندگی آنها قابل کنترل و چند منظوره باشد و قابل دسترسی (محلول باشد) در محل مورد نظر باشد، دارای ارزش استفاده به عنوان یک ابزار پزشکی مناسب برای پوشش زخم می باشد. با توجه به مقاومت کم در برابر فشارهای مکانیکی و عدم کشش در پروتئین های پای صدف ، نیاز به استفاده از داربست های بیوپلیمری مانند پروتئین های ابریشم مانند است. توالی GPGGX در protein flagelliform silk ، خاصیت ارتجاعی بالایی به پروتئین می بخشد ، که نشان می دهد می تواند در ابزارهای مورد استفاده در پزشکی مفید باشد.
در بخش توسعه تحقیقات شرکت دانش پژوه کار، بیان نوترکیب این پروتئین در سیستم بیانی E. coli انجام خواهد شد و سپس به منظور تولید آزمایشگاهی آن، بهینه سازی انجام خواهد گرفت.
بدون دیدگاه